Sen sende değilken kimdir aynadaki bu yüz

Bin bir sıfatlar arasında herkesten en uzak bir yüz

Mutsuz ve ruhsuz, kanı çekilmiş bir beden gibi iskelet misali

Sen sende değilken aynada ki vücut farksız yaşayan bir cesetten

Ne ölüler tanıdım yaşayanların diyarında mutsuzluğun en acı pençesinde

Ne yaşayanlara şahitlik ettim kalp gözüyle toprak altında

Yaşanır ne varsa ötesinde de bahtımda

Toprak olur da gelir benimle yüreğimde ki her kahrım da

Vurulmuş olduğum bir çift ela gözdü

Yüreğe nakşeden ince bir sözdü

Hoş bir kelamdı tesir eden asıl

Ne güzel yalan barınmayan bir kalpte yaşamak

Çalıyor gönül sazım efkârlı

Mağduruyum uslanmaz ve yaramaz bir acının

Akan yaş değil gözden, yürekten paçana kadar battığın dökülen damlalarıdır hüznün

Aratmıyordu bir günüm, bir günümü

Bir ses var içimde koca bir ses sürekli içimde yankılanan

Acıdan yükselen bir ses var içimde buram buram kimsesiz yüreğimden doğan

Öyle çaresiz ve aciz

Sağır edecek düzeyde, duyulmayı  istenmeyecek seviyede acıya kör insanlar arasından

Mevsimlerden güz, gündüz farksız kömür karası her bir geceden

Bin ölümlüyüz arasındaki rahmetlilerden

Ev sahipliğini yapıyordu kalkan cenazelerin yüreğim çıkıp ayrı ayrı matemden

Ölümlüyüz daha rahimde yaşayanların bu uğrak kentinde

Yüreğime çığ düştü, düştü saçlarıma ak olarak

Kötülüğüdür bir insanın en büyük kendine zerre nefes dahi alamadığı bir ilişkisi de hâla kalarak

Düşlerken sarıldım bir beyaz kefene sımsıkı umut dolu yarınları, güzel güneşli günleri

Kifayetsizdir kelimeleri bir meczubun bir aşığın sevdanın gölgesinde güneşli vakitte

Çal kapıyı artık ecel meleği

Bir durum değil becerebildiğim yaşamak arasında yılanların

Çal kapıyı artık ecel meleği

Özledim sevdiğimi, arasında yılanların ve çiyanların

Şamil BARAN