Sen sende değilken kimdir aynadaki bu yüz
Bin bir sıfatlar arasında herkesten en uzak bir yüz
Mutsuz ve ruhsuz, kanı çekilmiş bir beden gibi iskelet misali
Sen sende değilken aynada ki vücut farksız yaşayan bir cesetten
Ne ölüler tanıdım yaşayanların diyarında mutsuzluğun en acı pençesinde
Ne yaşayanlara şahitlik ettim kalp gözüyle toprak altında
Yaşanır ne varsa ötesinde de bahtımda
Toprak olur da gelir benimle yüreğimde ki her kahrım da
Vurulmuş olduğum bir çift ela gözdü
Yüreğe nakşeden ince bir sözdü
Hoş bir kelamdı tesir eden asıl
Ne güzel yalan barınmayan bir kalpte yaşamak
Çalıyor gönül sazım efkârlı
Mağduruyum uslanmaz ve yaramaz bir acının
Akan yaş değil gözden, yürekten paçana kadar battığın dökülen damlalarıdır hüznün
Aratmıyordu bir günüm, bir günümü
Bir ses var içimde koca bir ses sürekli içimde yankılanan
Acıdan yükselen bir ses var içimde buram buram kimsesiz yüreğimden doğan
Öyle çaresiz ve aciz
Sağır edecek düzeyde, duyulmayı istenmeyecek seviyede acıya kör insanlar arasından
Mevsimlerden güz, gündüz farksız kömür karası her bir geceden
Bin ölümlüyüz arasındaki rahmetlilerden
Ev sahipliğini yapıyordu kalkan cenazelerin yüreğim çıkıp ayrı ayrı matemden
Ölümlüyüz daha rahimde yaşayanların bu uğrak kentinde
Yüreğime çığ düştü, düştü saçlarıma ak olarak
Kötülüğüdür bir insanın en büyük kendine zerre nefes dahi alamadığı bir ilişkisi de hâla kalarak
Düşlerken sarıldım bir beyaz kefene sımsıkı umut dolu yarınları, güzel güneşli günleri
Kifayetsizdir kelimeleri bir meczubun bir aşığın sevdanın gölgesinde güneşli vakitte
Çal kapıyı artık ecel meleği
Bir durum değil becerebildiğim yaşamak arasında yılanların
Çal kapıyı artık ecel meleği
Özledim sevdiğimi, arasında yılanların ve çiyanların
Şamil BARAN
Şamil BARAN
