"İçimizdeki Çocuk"

Neden cam kırığı gibi görünmez can kırığı?
Sol yanımızda, kıyısından kanayan
Kabuk tutmayı bilmeyen yaralar neden 
 bilinmez?

Sessizce  ağlar içimizdeki çocuk,
Oysa en çok ona gülmek yaraşır.
Çığlıklarını kimse duyamaz direnirken.
Yüzüne bakınca da neden anlaşılmaz o acı?

Sustukça büyüyen kelimeler,
Gidilerek bitmeyen yollar,
Sabahı olmayan yarınlar,
Bir de eksilmeyen ahlar...

Neden terk edip gitmeyi bilmezler?
Keşke oyun olsaydı sonunda,
Koşup yorulup bir solukta
Sobelenseydi yitip giden sevgiler.

Bir sarılışa teslim olup
Bitseydi keşke kötülükler.
Gecelik aşklara, satılık sahteliklere inat
Gerçek olabilseydi düşsellikler.
Ve keşke bu kadar ucuz olmasaydı yürekler...

Oysa mutluluk, bir nefesle doldurulmuş
Bir balon kadar yakın ve yalın, erişilebilirdi.
Ya da bir bayram sabahı
Başucumuzdaki ayakkabıyı
giyebilmenin sevinci kadar yakındı  oysa! gülümseme.

Ama biz...
Hapsedip müebbetlere mahkûm ettik mutluluğu.
Büyüdükçe kaçan, azalan huzur;
İçimizde sessizce ağlattığımız çocuk
Şimdi hesap sormakta.

          
  Sibel ATAPEK