Hüznün semasında acının en kötü siması
Siyahlara boyanmış gökyüzü bitmiyor geceler
Kendi közünde yanan bir soba
Karşısında kendi yangınlarından kavrulan bir ben
İçim çalıyor en güzel acıklı aşk şarkısını
Olmadan ne bir enstrümanı, ne bir orkestrası
Bir muktedir ki;
Yalnızlığıyla pek haşr neşir
Teneşir mi paklardı bizi bizden olanı vuranla gayri artık
Yokluğunda beni benden eden yokken bile
Teşhir etti şimdiden yaşlılığın tüm belirtileriyle
Pervasızca boğulmakta el pençe girdabında insanlar tüm hastalığın
Daralmakta gün be gün işte tam göğsümün ortası
Hayat hep mi bi iki bıçak arası
Gün be gün çekerken ayaklarım kendini kara toprağa
Doyuramadım yüreğini sevgimle gözden uzakta olan gönülde ki ırağa
Çöküyor üstüme bu koca gezegen
Geçiyor kafama bu koca evren
Gelirken üstüme üstüme nem kokulu bu dört duvar
Geriliyordu ipi kasvet dolu ruhumda
Çekiyordu hayat üstümden ellerini azar azar
Bir ozan ki kan revan içinde durmadan yazar
Azar gönlü şiire yüreği olduğunda şelale
Bülbüle döndü şimdi zamanında yaşayan her çile
Silsilesi bitmek bilmeyen varolmuş bir hayatın
Müdavimi ben miyim yerinde olmayan hayatımın
Rotası ben miydim her zaman dile dahi gelmez acıların
Sıkıştırır sürekli kör bir vakitte körpe yüreğimi ardı arkası kesilmeyen sancılarımın
Çöker bir gün her duvar aramızda ki
Umut olur bir gün, gün gelir filizlenen bu gönül bahçemde ki
Gün gelir de ihanet olmaz karşılaştığım masamda ki
Olmaz ötesi yardan öte özlemiyle tüten burnumda ki
Şamil BARAN
